درمان فیبروم رحم چیست؟ بسیاری از خانمها که درگیر این مشکل هستند به دنبال یافتن بهترین و کم تهاجمی ترین روش برای درمان هستند. شاید کم و بیش با فیبروم آشنایی داشته باشید. فیبروم یا میوم رحم، توده هایی خوش خیم هستند که درون رحم، خارج از رحم و اطراف رحم رشد میکنند. علت آن هنوز به طور قطع مشخص نشده اما تا حدودی در حوزه پزشکی علت آن را میتوان در تغییرات هورمونی دانست. در حال حاضر بهترین روش درمانی برای فیبروم، جراحی است. البته جراحی زمانی به بیمار تجویز میشود که فیبروم ها بسیار رشد کرده اند و بیمار شرایط سختی را میگذراند. در این مطلب قصد داریم از تجربیات خانم دکتر مژگان بیک زاده، بهترین جراح لاپاراسکوپی در فرمانیه تهران بهره مند شویم.
انواع روش های درمان فیبروم رحم
درمان فیبروم رحم به علائم، جای میوم و میزان رشد آنها بستگی دارد. به دلیل اینکه رشد فیبروم ها از یک زمانی به بعد متوقف میشود و یا اندازه آنها کوچک تر میشود، رویه درمان تغییر می کند. در این قسمت قصد داریم بیان کنیم فیبروم رحم چگونه از بین می رود؟. انواع روش های درمان فیبروم رحم عبارتند از:
درمان با دارو
اولین روش درمانی فیبروم رحمی که ممکن است پزشک برای شما تجویز کند، استفاده از دارو است. دارو درمانی برای مدت کوتاه و جهت کنترل نشانه های فیبروم است. این روش در مراحل اولیه تشخیص میتواند مفید واقع شود. چرا که فیبروم ها کوچک هستند و میتوان رشد آنها را کنترل کرد. داروهای ضد استروژن میتوانند رشد فیبروم را کند کرده و یا حجم آن ها را کاهش دهند. در برخی موارد داروهایی که هورمون را تنظیم میکنند، میتوانند علائم فیبروم را کاهش دهند.
لاپاراسکوپی
برای خانم هایی که علائم شدیدی مانند درد و خونریزی شدید دارند، بهترین گزینه درمانی استفاده از جراحی لاپاراسکوپی است. جراحی لاپاراسکوپی جدیدترین متد درمان است که پزشکان آن را به بیماران توصیه میکنند. این روش درمانی علاوه بر عوارض کمتری که دارد، درصد تهاجم کمتری نسبت به سایر روش های درمانی با استفاده از جراحی را نیز دارد.
هیسترکتومی
در این روش درمانی فیبروم به دلیل رشد بیش از اندازه فیبروم ها در خارج و درون رحم نمیتوان برای نگه داشتن رحم کاری کرد. بنابراین متخصص زنان بهترین روش درمانی برای بیمار را هیسترکتومی تجویز میکند. در هیسترکتومی رحم و بخشی از تخمدان ها برداشته میشوند. در اکثر درمان ها دهانه رحم و تخمدان ها جهت باروری حفظ شده اند. برای این بیماران میتوان از روش های باروری غیر مستقیم مانند رحم اجاره ای یا رحم مصنوعی استفاده کرد.
لاپاراتومی
لاپاراتومی روشی دیگر از روش های درمان فیبروم رحم است که در آن شکم به طور کامل برش داده میشود و فیبروم ها را خارج میکنند. این روش نسبت به لاپاراسکوپی عوارض بیشتری دارد.
آمبولیزاسیون فیبروم رحم
در این روش یک کانتر کوچک در شریان رحمی یا شریان رادیال قرار داده میشود و از ذرات کوچک برای مسدود کردن جریان خون از شریان رحمی به فیبروم ها استفاده میشود. از دست دادن جریان خون، فیبروم ها را کوچک کرده و باعث کم شدن علائم این عارضه و بهبودی بیمار میشود.
جراحی سونوگرافی متمرکز
جراحی اولتراسوند متمرکز یک روش درمانی بی خطر و غیر تهاجمی بوده که برای از بین بردن فیبروم رحمی مورد استفاده قرار میگیرد. بیمار داخل یک اسکنر MRI که مجهز به سونوگرافی بوده قرار میگیرد. تصاویر ایجاد شده محل دقیق فیبروم ها را به پزشک نشان میدهد و از طریق امواج صوتی (فراصوت) بافت فیبروم ها گرم شده و از بین میرود. جراحی سونوگرافی متمرکز زمانی که یک فیبروم بزرگ یا چندین فیبروم داخل رحم وجود دارد، توصیه نمیشود.
درمان فیبروم رحم در دختران جوان
درمان فیبروم در دختران بهتر است با روش هایی به غیر از جراحی صورت گیرد، زیرا انجام جراحی بافت رحم را تحت تاثیر قرار میدهد. به همین علت بهتر است درمان فیبروم رحم در صورتی که اندازه ی آن ها حدود ۷ سانت است، تحت کنترل قرار گیرد، اما در صورتی که بسیار بزرگ باشند با مشورت پزشک بهترین روش درمان را انجام دهید.
سوالات متداول در رابطه با درمان فیبروم رحم
خیر. نمی توان علت بوجود آمدن آن را وراثتی دانست. تحقیقا اخیر پزشکی در این زمینه نشان می دهد که بیماران بیشتر به دلیل تغییرات هورمونی به این مشکل دچار می شوند.
این موضوع بستگی به اندازه فیبروم ها و موقعیت رشد آنها دارد. در بدترین حالت خونریزی بسیار شدید و همراه با درد است. در بهترین حالت خونریزی ناشی از فیبروم رحم به اندازه خونریزی طبیعی قاعدگی است.
ممکن است آنقدر این عارضه پیشرفت کند که بیمار رحم و تخمدان های خود را از دست بدهد. به این ترتیب پزشک رحم و تخمدان ها را طی عمل هیسترکتومی خارج می کند.
افرادی که در سنین ۳۰ ال ۴۵ سال هستند بیشتر در معرض ابتلا به این مشکل هستند. آمارها نشان می دهد بیشترین میزان درگیری را خانم های مجرد داشتند. فیبروم از سنین کم نیز می تواند شروع شود و تا ۶۰ سالگی ادامه پیدا کند، بدون اینکه هیچ نشانه ای داشته باشد.